Motyw drogi i obrazu idących na śmierć ludzi pojawia się w opowiadaniu „Ludzie, którzy szli\". Do krematorium prowadziły dwie drogi - jedna od strony szpitala, a druga z rampy, przy której zatrzymywały się pociągi i rozładowywano transporty. Obydwie drogi zawsze były pełne ludzi, co autor kilkakrotnie zaznacza:

„Kiedy wstawałem z rana do mycia podłogi, ludzie szli - tą i tamtą drogą. Kobiety, mężczyźni i dzieci. (...) Kiedy siadałem do obiadu (...), ludzie szli - tą i tamtą drogą. Wychodziłem nocą przed blok - w ciemności świeciły lampy nad drutami. Droga leżała w mroku, lecz słyszałem wyraźnie oddalony gwar wielu tysięcy głosów - ludzie szli i szli. Z lasu podnosił się ogień i rozświetlał niebo, a wraz z ogniem podnosił się ludzki krzyk.\"

Kresem tej wędrówki była śmierć. Wspomniany i powielany wielokrotnie motyw podkreśla masowy charakter śmierci, jej ciągłość i ogromne rozmiary ludobójstwa.